Sinema dergisi en azından okuyucuları açısından, ani bir kararla kapatıldı. 19 yıllık yayın hayatı belki de dakikalar içinde verilen kararla son buldu. İnternette dönen açıklamalara göre, derginin kapatılmasındaki en büyük etken derginin zarar etmesi. Bu noktada biraz durmak gerek. Kültür sanat yayıncılığının ticari düzlemde daha geniş ele alınması gerektiğini düşünüyorum. Tabii ki dergiler zarar etmemeli, neticede basılı yayınlar asgari ölçüde kendisini döndürmeli fakat akıllara bazı sorular da gelmiyor değil. Örneğin ülke gündeminin bunca karışık anında, Turkuvaz Medya’nın Kalyon İnşaat firmasına satılması neticesinde, alelacele bünyelerindeki altı yedi derginin kapatılması manidar. Onca çalışanın, emekçinin, yazarın hakkı?
Hak meselesi, boş kafalılık dışında bir de Sinema dergisinin hayatımızdaki yeri meselesi var.
Derginin kapatılma haberini alır almaz kitaplığıma koştum. Tam aralığını hatırlamasam da yaklaşık dört buçuk sene aksatmadan almışım dergiyi. Verdiği hediye afişler dahil hala tüm sayılarını saklıyorum. Bulunmaz arşivler niteliğindeki, Son On Beş Yılın En İyi 100 Filmi ile Tüm Zamanların En İyi 100 Türk Filmi yayınlarını da unutmayalım. Kim bilir kaçımızın içine beyaz perde tutkusu ya da sinemacı olma isteği Sinema dergisiyle ekilmişti. Hani derler ya Emek Sineması, Beyoğlu Sineması sinemacılar için bir okuldu, okuldur diye. Sinema dergisinin kapağını aralayarak kaçımız yedinci sanatın öğrencisi olmuştuk? Şimdi mezun edilemeden kepenk indirdi okulumuz. Zorunluluktan.
Buralarda sanata destek çıkmak yerine sanata köstek olmak yirmi birinci yüzyıl modası gibi. Eh normal de, sanatı destekleyen para olunca, parayı veren düdüğü çalar mottosu da aklımızı tırmalamaya, dergileri kapatmaya, tiyatroları, sinemaları yıkmaya, biz varken size mi düşmüşçülük oynamaya devam ediyor.
Artistik Bellek 