Seyfi tüfeğin namlusuna bakıyordu. Dalgalı deniz, ipe dizilmiş rengârenk balonların arkasına düşüyordu. “Çat!” “Karavana abim, bir daha dene istersen.” “Yok, yeter bu kadar. Kazıdın cebimdekileri çoktan.” Seyfi gidip balonların yanındaki tahta sandığa oturdu. Dün aldığı lekeli güneş rengi kuş kafesini düşünüyordu. Böyle bir kafese layık bir kuşu nereden bulacaktı? Bu soru aklına geldikçe Seyfi öfkeleniyordu.…
iki insan arasındaki kuş uçuşu mesafesini bilmeden kırlangıçların son yükselişlerinden önce gördükleri rüyayı söyleyebilirsiniz o kuş uçuşu mesafesini daraltan gökyüzü terzisini tanımadan Şili’nin tüm kanatlı uygarlığını ezbere sayabileceğinize inanırsınız ama hiç yeryüzü ağrısından bunalıp apartman boşluklarında intihara düşen güvercinleri iyileştirmediniz sırf bu yüzden altın çerçevelerle kan kokan duvarlarınıza astığınız üzerine saatlerce tartıştığınız Eşşiz Kuşlar Cenneti…
Artistik Bellek 